تاریخچه ارتودنسی

[ارتودنسی]

ارتودنسی



از قرن ها پیش انسانها به دنبال دندانهای مرتب بوده اند. به گفته انجمن متخصص ارتودنسی های آمریکا اجساد مومیایی یافت شده است که دارای حلقه فلزی روی دندانهایشان بوده اند و برای بستن فواصل بین دندانها از نخ های بدست آمده از احشای حیوانات استفاده می شده است. رومیان قدیم هم مردگان خود را با ابزارهای متصل به دندانهایشان دفن می کرده اند. بین سالهای ۴۰۰ تا ۵۰۰ قبل از میلاد بقراط و ارسطو نظراتی در مورد نحوه مرتب کردن دندانها مطرح کردند. پس از میلاد مسیح، سلسوس اولین روش درمان ارتودنسی دندانها را با فشار انگشت ارایه نمود. اما اساس تحولاتارتودنسی به حدود سالهای ۱۷۰۰ میلادی باز میگردد.
تاریخدانان افراد مختلفی را شایسته عنوان پدر علم ارتودنسی می دانند، یکی از آنان نورمن کینگسلی، یک دندانپزشک، نویسنده، هنرمند و مجسمه تراش بود. او در سال ۱۸۵۸ اولین مقاله خود را در رابطه با ارتودنسی نوشت و در سال ۱۸۸۰ کتاب خود را با عنوان درمانهای دفرمیتی های دهانی منتشر نمود. در آمریکا در اوایل سالهای ۱۹۰۰ میلادی ادوارد انگل اولین طبقه بندی ساده را برای مال اکلوژن ها ارایه کرد که همچنان مورد استفاده قرار می گیرد (کلاس i، کلاس ii و کلاس iii). ابداع پایه و اساس دستگاههای نوین ارتودنسی به شیوه ای ساده به وی نسبت داده می شود. او اولین دانشکده آموزشارتودنسی را بنا نهاد و در سال ۱۹۰۱ انجمن ارتودنسی آمریکا و در سال ۱۹۰۷ اولین ژورنال تخصصی ارتدنسی را پایه گذاری کرد. بدین ترتیب تلاش های وی ارتودنسی و ارتوپدی دندانی صورتی را به عنوان نخستین تخصص رسمیت یافته دندانپزشکی معرفی نمود.
تا اواسط دهه ۱۹۷۰ و ظهور باندینگ مستقیم، اتصالات ارتودنسی به صورت حلقه هایی دور دندانها قرار می گرفت و اما چرا اختراع باندینگ مستقیم براکت به دندانها تا این حد با تاخیر روبرو شد؟ پاسخ ماده چسباننده است. اگرچه براکت های باند شونده پیشتر ساخته شده بود ولی فرمولاسیون ماده چسباننده تا نزدیک به ده سال بعد از آن به کیفیت مطلوب دست نیافت.