leila22a
07-15-2014, 11:23 AM
http://1doost.ir/Files/Posts/Thumbs/77/17424.jpg داستان مشترک بسیاری از رابطه های عاشقانه این است که فردی را می بینیم که ظاهر و رفتارش به دلمان می نشیند
و سپس احساس می کنیم دوست داریم بار دیگر هم او را ببینیم.
در واقع حدس می زنیم شاید بتوانیم یک رابطه خوب و ماندگار را با او تجربه کنیم اما هنوز اطمینان نداریم. فقط یک احساس مبهم و خام شکل گرفته است.
این مرحله یکی از مهم ترین زمان های عشق است. زمانی است که هنوز عشقی شکل نگرفته اما خیال پردازی در مورد عشق وجود دارد.
بسیار پیش می آید که انسان ها خود را با واقعیت رابطه رویارو نمی کنند و در این مرحله شاعرانه و خیال پردازانه می مانند. در تب و تاب معشوقی می
سوزند که او بی خبر از احساس آنهاست. تصویری شورانگیز و پر از مهربانی از یک لبخند یا یک نگاه معشوق در ذهن نقش می بندد و دستمایه
خیال پردازی های دور و دراز عاشقانه می شود.
http://1doost.com/Files/Pictures/1393/04/17/1404827329.jpg
توهم عاشقی به جای شناخت
یکی از آسیب های عشق، گسستگی از واقعیت رابطه و سیر در دنیای خیال است. پدر و مادر هایی که اجازه رابطه مشروع و تحت نظارت،
در چارچوب قانون و اخلاق اسلامی و عرف (مثل نامزدی و رفت و آمدهای ضروری برای آشنایی) را با جنس مخالف به فرزندانشان نمی دهند،
گاهی این مشکل را پیچیده تر می کنند.
باید قبول کنیم که عشق اگر صرفا در عالم خیال باشد، خطرناک می شود. رابطه، موهبتی است که انسان ها را وارد دنیای واقعیت ها می کند.
بیشتر جانفشانی ها (شما بخوانید خودآسیبی ها) برای عشق به وسیله کسانی انجام می شود که عشق را در عالم خیال تجربه کرده اند، نه در
یک رابطه واقعی. به همین دلیل تلاش زیادی کرده اند به کسی برسند که شاید در عالم واقع با تصورات ذهنی آنها فاصله زیادی داشته است.
اما ممنوعیت، دور از دسترس بودن و ناشناخته ماندن، به او الوهیت و جذابیتی داده که توهم عشق ماندگار را در فرد ایجاد کرده است.
رابطه به ما فرصت شناخت می دهد. این مجال را می دهد که از خیال پردازی های موهوم عاشقانه نجات پیدا کنیم.
چقدر نزدیک شویم؟
حال این سوال پیش می آید که چقدر در رابطه خودمان را به دیگری نزدیک کنیم؟ خیلی وقت ها ممکن است پس از یک ملاقات احساس کنیم
که چیزی که نامش عشق است، در ما شکل گرفته و بخواهیم آن را ابراز کنیم. فرستادن پیامک عاشقانه پس از اولین ملاقات یا اولین جلسه
آشنایی یکی از این رفتار هاست؛ رفتاری که مصداق از سر دیگر بام فرو افتادن است.
عشق، دلدادگی در یک فیلم هندی نیست. عشق نزدیک شدن عمیق دو انسان به یکدیگر است. این نزدیک شدن به شناخت و مطالعه فرد
دیگر نیاز دارد. آنهایی که زود هنگام و پیش از شناخت کافی ابراز عشق می کنند، کسانی هستند که عشق را جدی نمی گیرند. آنها افراد
خودمحوری هستند که به خودشان و نیاز شخصی شان به عشق ورزیدن توجه می کنند، نه به شکل گیری یک رابطه عمیق و منحصر بفرد
عاشقانه و انسانی.
خط قرمز همیشگی در عشق
آسیب جدی تری که ممکن است در عشق پیش بیاید، نزدیک شدن زود هنگام و ناسنجیده جسمانی است. عشق ارتباط دو انسان در سطح
دو جسم نیست، عشق ارتباطی عمیق و ماندگار است که در سطوح عمیق تر روان انسان ها شکل می گیرد. درست است که یک عشق طبیعی
با تمایل های جسمانی همراه است اما لازم است این ارتباط بسیار با احتیاط و سنجیده تا زمان حصول اطمینان از پیدایش یک عشق راستین
و رابطه ای طولانی مدت، به تعویق افتد. یکی از آسیب های عشق، بی اهمیت دانستن آن و برخورد با آن به عنوان یک پدیده سطحی از
سر ولنگاری و سهل انگاری است.
و سپس احساس می کنیم دوست داریم بار دیگر هم او را ببینیم.
در واقع حدس می زنیم شاید بتوانیم یک رابطه خوب و ماندگار را با او تجربه کنیم اما هنوز اطمینان نداریم. فقط یک احساس مبهم و خام شکل گرفته است.
این مرحله یکی از مهم ترین زمان های عشق است. زمانی است که هنوز عشقی شکل نگرفته اما خیال پردازی در مورد عشق وجود دارد.
بسیار پیش می آید که انسان ها خود را با واقعیت رابطه رویارو نمی کنند و در این مرحله شاعرانه و خیال پردازانه می مانند. در تب و تاب معشوقی می
سوزند که او بی خبر از احساس آنهاست. تصویری شورانگیز و پر از مهربانی از یک لبخند یا یک نگاه معشوق در ذهن نقش می بندد و دستمایه
خیال پردازی های دور و دراز عاشقانه می شود.
http://1doost.com/Files/Pictures/1393/04/17/1404827329.jpg
توهم عاشقی به جای شناخت
یکی از آسیب های عشق، گسستگی از واقعیت رابطه و سیر در دنیای خیال است. پدر و مادر هایی که اجازه رابطه مشروع و تحت نظارت،
در چارچوب قانون و اخلاق اسلامی و عرف (مثل نامزدی و رفت و آمدهای ضروری برای آشنایی) را با جنس مخالف به فرزندانشان نمی دهند،
گاهی این مشکل را پیچیده تر می کنند.
باید قبول کنیم که عشق اگر صرفا در عالم خیال باشد، خطرناک می شود. رابطه، موهبتی است که انسان ها را وارد دنیای واقعیت ها می کند.
بیشتر جانفشانی ها (شما بخوانید خودآسیبی ها) برای عشق به وسیله کسانی انجام می شود که عشق را در عالم خیال تجربه کرده اند، نه در
یک رابطه واقعی. به همین دلیل تلاش زیادی کرده اند به کسی برسند که شاید در عالم واقع با تصورات ذهنی آنها فاصله زیادی داشته است.
اما ممنوعیت، دور از دسترس بودن و ناشناخته ماندن، به او الوهیت و جذابیتی داده که توهم عشق ماندگار را در فرد ایجاد کرده است.
رابطه به ما فرصت شناخت می دهد. این مجال را می دهد که از خیال پردازی های موهوم عاشقانه نجات پیدا کنیم.
چقدر نزدیک شویم؟
حال این سوال پیش می آید که چقدر در رابطه خودمان را به دیگری نزدیک کنیم؟ خیلی وقت ها ممکن است پس از یک ملاقات احساس کنیم
که چیزی که نامش عشق است، در ما شکل گرفته و بخواهیم آن را ابراز کنیم. فرستادن پیامک عاشقانه پس از اولین ملاقات یا اولین جلسه
آشنایی یکی از این رفتار هاست؛ رفتاری که مصداق از سر دیگر بام فرو افتادن است.
عشق، دلدادگی در یک فیلم هندی نیست. عشق نزدیک شدن عمیق دو انسان به یکدیگر است. این نزدیک شدن به شناخت و مطالعه فرد
دیگر نیاز دارد. آنهایی که زود هنگام و پیش از شناخت کافی ابراز عشق می کنند، کسانی هستند که عشق را جدی نمی گیرند. آنها افراد
خودمحوری هستند که به خودشان و نیاز شخصی شان به عشق ورزیدن توجه می کنند، نه به شکل گیری یک رابطه عمیق و منحصر بفرد
عاشقانه و انسانی.
خط قرمز همیشگی در عشق
آسیب جدی تری که ممکن است در عشق پیش بیاید، نزدیک شدن زود هنگام و ناسنجیده جسمانی است. عشق ارتباط دو انسان در سطح
دو جسم نیست، عشق ارتباطی عمیق و ماندگار است که در سطوح عمیق تر روان انسان ها شکل می گیرد. درست است که یک عشق طبیعی
با تمایل های جسمانی همراه است اما لازم است این ارتباط بسیار با احتیاط و سنجیده تا زمان حصول اطمینان از پیدایش یک عشق راستین
و رابطه ای طولانی مدت، به تعویق افتد. یکی از آسیب های عشق، بی اهمیت دانستن آن و برخورد با آن به عنوان یک پدیده سطحی از
سر ولنگاری و سهل انگاری است.